Toruń > Włocławek > Toruń

Wtorek, 6 kwietnia 2010 · dodano: 07.04.2010 | Komentarze 2

Budzik zadzwonił o 6:00 podniosłem głowę, wyjrzałem za okno. Pogoda nie zachęcała do przejechania zaplanowanej trasy ponieważ było dość pochmurnie.



Jednak pozbierałem się i dzwonię wpierw do Łukasza, potem do Bartka, żeby upewnić się, że nie śpią :). Bartek jednak szybko zrezygnował z jechania z nami z powodu kiepskiego samopoczucia. Parę minut przed 7 wyruszyłem do Łukasza, pozbierał się i ruszyliśmy w trasę. Pierwsza część zgodnie z czerwonym szlakiem rowerowym Toruń > Włocławek (PTTK). Wpierw dobrze nam znaną trasą do Ciechocinka ( tu pozdrowienia dla Pana w niebieskim Transicie za wyprzedzanie rowerzystów bez jakiegokolwiek odstępu, za jazdę bez świateł, i mistrzostwo prostej) W Ciechocinku chwila na dokręcenie lampki bo w lesie się trochę poluzowała (sympatyczna rozmowa z panem czekającym na autobus). Dziękujemy pani o ponadprzeciętnej urodzie, która wskazała nam krótszą drogę do Raciążka. Muszę stwierdzić, że wykańczająca jest ta górka w Raciążku, a na górze ruiny zamku.



Posiedzieliśmy chwilę na ruinach podziwiając widoki z góry, po czym ruszyliśmy dalej. Po parudziesięciu kilometrach dojechaliśmy do tablicy Włocławek.



Pierwszy raz jechałem z tej strony Anwilu, i jestem pod wrażeniem zbiorników jakie tam stoją, a teren zakładu wygląda nieco jak Centrum Lotów Kosmicznych :)
Pojechaliśmy ścieżką wzdłuż DK nr 1. Dziękujemy panią grającym w squasha za profesjonalne wskazanie drogi do najlepszej Pizzeri, z której i tak nie skorzystaliśmy, z powodu braku dogodnego miejsca na pozostawienie rowerów. Zjedliśmy więc na bulwarze:)



Po czym pojechaliśmy na tamę. Odwiedziliśmy miejsce gdzie w 84' roku wrzucono do Wisły ks. Jerzego Popiełuszkę,



Pojechaliśmy więc na drugą stronę pod wielką górę (choć tej w Raciążku to chyba nic nie przebije) i wjechaliśmy w las. Stwierdziliśmy, że robimy pauzę w momencie pokazania przez mój licznik 100km ... Tak więc



... odpoczęliśmy i pojechaliśmy dalej. Wtedy zaczęły się problemy. Zgodnie stwierdziliśmy, że jak na tą porę sezonu porwaliśmy się na zbyt duży dystans, ale cóż dojechać trzeba... więc wlekliśmy się ledwo ostatkami sił.

Bartkowi poprawiło się samopoczucie więc wyjechał "po nas" do Osieka. Wróciliśmy do domu... na szczęście wróciliśmy :)